Zmarł biskup Adam Odzimek [*]

Dziś w nocy (13 marca) po długiej i wyczerpującej chorobie zmarł biskup senior Adam Odzimek, emerytowany biskup pomocniczy Diecezji Radomskiej.

Adam Odzimek urodził się 7 października 1944 r. w Radomiu.  Był pierwszym biskupem wyświęconym w Radomiu; było to w 1985 roku. Podczas Konferencji Episkopatu Polski w latach 1990-1998 pełnił m.in. funkcję przewodniczącego Komisji Episkopatu Polski ds. Trzeźwości. Decyzją papieską z 25 marca 1992 roku został mianowany biskupem pomocniczym nowej diecezji radomskiej. Po osiągnięciu wieku kanonicznego, 7 października 2019 r., Ojciec Święty Franciszek przyjął rezygnację bp. Adama Odzimka z pełnienia posługi biskupa pomocniczego diecezji radomskiej. Tym samym bp Odzimek przeszedł na emeryturę.

Adam Odzimek (ur. 7 października 1944 w Radomiu, zm. 13 marca 2022 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, biskup pomocniczy sandomiersko-radomski w latach 1985–1992, biskup pomocniczy radomski w latach 1992–2019, od 2019 biskup pomocniczy senior diecezji radomskiej.

Życiorys

Urodził się 7 października 1944 w Radomiu. Ukończył miejscowe Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Syrokomli. W 1962 został przyjęty do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. W trakcie studiów odbył przymusową dwuletnią służbę wojskową w Gubinie i Opolu. 23 lutego 1969 został wyświęcony na diakona przez Piotra Gołębiowskiego, administratora apostolskiego diecezji sandomierskiej, który również 31 maja 1969 w katedrze Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Sandomierzu udzielił mu święceń prezbiteratu. W latach 1972–1976 odbył studia w zakresie nauk biblijnych na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1974 uzyskał magisterium-licencjat, a w 1978 doktorat z teologii na podstawie dysertacji Hellenistyczna i judaistyczna literatura o męczennikach, a Łukaszowy opis męki Jezusa. W latach 1980–1984 kontynuował studia na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie, gdzie uzyskał licencjat z nauk biblijnych.

Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Andrzeja Boboli w Bardzicach (1969), św. Mikołaja w Szewnie (1969–1972), św. Jana Chrzciciela w Białaczowie (1977) i Najświętszego Serca Jezusowego w Skarżysku-Kamiennej (1977 i 1978).

W 1978 został wykładowcą Nowego Testamentu w sandomierskim seminarium. Po powrocie do kraju ze studiów zagranicznych pełnił w seminarium funkcję opiekuna biblioteki. Objął wykłady z Nowego Testamentu i teologii biblijnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu, Kolegium Teologicznym i Radomskim Instytucie Teologicznym.

25 kwietnia 1985 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji sandomiersko-radomskiej ze stolicą tytularną Tadamata. Święcenia biskupie otrzymał 12 maja 1985 na placu przed konkatedrą Opieki Najświętszej Maryi Panny w Radomiu. Konsekrował go kardynał Józef Glemp, prymas Polski, w asyście Edwarda Materskiego, biskupa diecezjalnego sandomiersko-radomskiego, i Stanisława Szymeckiego, biskupa diecezjalnego kieleckiego. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Ne deficiant fides caritasque” (Aby wiara i miłość były mocne). W 1985 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji. Wszedł w skład rady kapłańskiej, kolegium konsultorów i rady ds. ekonomicznych. W 1986 objął godność dziekana radomskiej kapituły katedralnej.

W 25 marca 1992 roku, po dokonaniu nowego podziału administracyjnego diecezji, został mianowany biskupem pomocniczym diecezji radomskiej. W diecezji został wikariuszem generalnym. Objął też funkcję przewodniczącego wydziału duszpasterskiego kurii diecezjalnej. Został mianowany dziekanem Kapituły Katedralnej św. Kazimierza w Radomiu. 7 października 2019 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego radomskiego.

W ramach prac Konferencji Episkopatu Polski był w latach 1990–1998 przewodniczącym Komisji ds. Trzeźwości, zasiadał także w Komisji ds. Duszpasterstwa Turystycznego, Komisji Charytatywnej i Podkomisji Biblijnej.

Zmarł 13 marca 2022 w Radomiu.

Źródło: Wikipedia.

Źródło: Portal Diecezji Radomskiej; Radio Plus Radom.