Rosiewicz – Pytasz mnie

Początki solowej kariery Andrzeja Rosiewicza przypadają na rok 1978. Od tego czasu artysta wylansował mnóstwo przebojów, głównie kabaretowych.

Popularną piosenką Andrzeja Rosiewicza, pozbawioną humorystycznych akcentów, jest utwór „Pytasz mnie”.  – W latach 70. z Asocjacją Hagaw wyjeżdżałem często do Niemiec. Zawsze był ten moment radości z powrotu do Polski. Pomyślałem, że muszę kiedyś oddać ducha radości do tego kraju, języka, kultury. Byłem w Anglii i przypomniałem sobie tę melodię. Siadłem i szybko napisałem tekst – mówił Rosiewicz w wywiadzie.

Andrzej Rosiewicz:

W drugiej połowie lat siedemdziesiątych z Asocjacją Hagaw często wyjeżdżaliśmy do Niemiec, wtedy jeszcze Zachodnich. Dobrze zarabialiśmy, fajnie nas tam przyjmowano, a jednak za każdym razem kiedy przekraczaliśmy polską granicę, czy to w Słubicach, czy Zgorzelcu, no to oczywiście celnicy, kontrole, paszporty, ale kiedy już byliśmy tu, to patrzymy, pola, chaty, rolnicy, miasteczka.

Tam niby też jest to samo, ale tu czuliśmy się u siebie. I to nie tylko ja, tak samo reagowali chłopaki z zespołu.

I wtedy, chyba w 1977 r. pomyślałem, że może by to uczucie, to wzruszenie, oddać w piosence. Miałem nawet jakiś pomysł, ale mówiąc szczerze, nie zrealizowałem go. Minęły lata, w 1984 r. na prywatne zaproszenie wyjechałem do Anglii, do Nottingham. Mieszkałem u miłych rodaków, dawałem jakieś występy i nagle, pewnego dnia po śniadaniu, jakby z zaświatów przypłynęła do mnie melodia. „Kurde skądś ją znam” pomyślałem i przypomniałem sobie, że to motyw sprzed siedmiu lat do tej nienapisanej piosenki o powrocie do kraju.

Czasy były wiadomo jakie, jeszcze szok po stanie wojennym, wkoło emigranci, którzy wybrali „lepsze życie” i wspomnienie tych rozmów, których tyle się nasłuchałem „Panie Andrzejku, pan z pańskim talentem, pan powinien występować w amerykańskiej rewii, co pana w tej Polsce trzyma?”. No i w tej piosence chciałem odpowiedzieć na te wszystkie pytania.

Dwa dni później miałem koncert, z samą tylko gitarką, zaśpiewałem „Pytasz mnie” i kiedy zobaczyłem płaczących ludzi wiedziałem, że to do nich dociera, że im to jest potrzebne.